Mijn eerste stap naar herstel was me weer leren bewust worden van alles om me heen. Ik was zo gewend te vluchten in mijn eigen wereld waar het veilig was (dacht ik) Nu weet ik beter en weet ik dathet
een vlucht was om niet naar mijn pijn te hoeven kijken, laat staan er daadwerkelijk iets mee te gaan doen…. maar ik dwaal af van mijn verhaal van vandaag. Mijn eerste stap naar herstel was
mezelfbeloven dat ik iedere dag iets buiten zou fotograferen en dit posten op een Instagramaccount. Ik werd me bewust dat hele kleine dingen me weer aan t glimlachen maakte. Ik zag ineens overal
hartjes endie fotografeerde ik met mijn gsm. Ik zag hartjes in bladeren, propjes papier, in een bast van een boom, een vlek of druppel water op een tegel of in de vorm van een kauwgumrestje. Het leek
wel ofhet universum wilde zeggen ‘welkom terug, er word ook van jou gehouden’. Iets wat we zijn vergeten doordat we getekend zijn door een vorm van trauma. Mijn trauma was narcistisch misbruik van
mijnvader wat er toe leidde dat mijn moeder daar ook slachtoffer was en alles deed om hem te pleasen en ons daarin vergat aandacht te geven. Ik had dus twee ouders die meer bezig waren met zelf
teoverleven dan met mijn broer en mij. Mijn broer rende weg van alles en rent nog steeds. Ik besloot de pijn in de ogen te gaan kijken en ermee aan de slag te gaan. Ik ben gaan schrijven en
tekenen.Creatieve vormen die me hielpen te zien wat in mij leefde. Stap voor stap ben ik mezelf gaan genezen en weer gaan terugvinden. Het was en is nog steeds een zoektocht bij vlagen. Maar ik weet
nu wieik ben en ik hou van mezelf. Hou jij ook van jezelf? Dat wens ik je en ga dan zeker op zoek naar jezelf als je het antwoord op mijn vraag niet weet. Ik wens je een helende reis en hoop dat
eencreatieve uiting in welke vorm dan ook je ook inzichten gaat geven van wat er in jou diepe binnenwereld leeft. Ik ga weer lekker tekenen vandaag, jij?
Reactie schrijven