Ik ben al best ver in mijn trauma herstel m.b.t. nacistisch misbruik al zeg ik het zelf. Ik noem mezelf ook geen slachtoffer meer en ik kan zeggen dat ik weer normaal functioneer. Naja definieer normaal haha. Ik voel me weer terug in mijn lijf en doe eindelijk dingen die ikzelf leuk vindt. Durf nieuwe kleding of een kadootje voor mezelf te kopen. Durf mijn grenzen aan te geven. Vond mezelf met tijd en wijlen zowaar lief. Maar toch zo nu en dan word ik ineens getriggerd door een opmerking...
